Fic วัตสัน&โฮล์ม ถอดรหัสยีนส์ฆาตกรรม

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคนี้เป็นฟิคที่แต่งในเพจ http://www.facebook.com/watsonBlaCX ซันเป็นแอดมินจ้า! เข้าไปทักทายได้นะ :3 ซันอวยคู่นี้สุดๆ >< วัตสันxโฮล์มๆๆๆ !! 555 

เนื้อเรื่อง

จิ๊บ~ จิ๊บ~
เสียงนกร้องต้อนรับแสงอรุณในเช้าวันใหม่ ปลุกให้โฮล์มตื่นจากนิทรา ชายหนุ่มลุกจากเตียงแล้วไปอาบน้ำ ก่อนจะเดินลงมาที่ห้องครัว ก็เห็นวัตสันกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่
“อรุณสวัสดิ์ วัตสัน” โฮล์มยิ้มกว้างให้กับวัตสันก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
“นาย...ดูโทรมมากเลยนะ” วัตสันเอ่ยพลางวางจานอาหารบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับโฮล์ม
“ก็กว่าจะปิดคดีได้ เล่นเอาฉันอดนอนไปตั้งหลายวันนี่นะ” โฮล์มหัวเราะ ก่อนจะตักอาหารเข้าปาก
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องครัว ทั้งโฮล์มและวัตสันต่างก็ทานอาหารเช้าในจานของตัวเองอย่างเงียบๆ จนกระทั่งอาหารในจานถูกกินจนหมด
“เดี๋ยวฉันล้างจานของฉันเองก็ได้น่า” โฮล์มพูดทำลายความเงียบ เมื่อวัตสันนำจานของเขาไปรวมกับของตัวเองก่อนจะนำไปล้าง
“นายไปพักผ่อนเถอะ” วัตสันเอ่ย “นายยังรู้สึกเพลียอยู่ไม่ใช่รึไง”
“ดูออกงั้นหรอ?” 
“มองแว๊บเดียว ก็รู้แล้ว” วัตสันเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโฮล์ม แล้วจ้องมองเขาด้วยแววตาที่แฝงความเป็นห่วงไว้อย่างชัดเจน
“แค่เหนื่อยนิดหน่อยเอง ไม่เป็นไรหรอกน่า ขอบใจที่เป็นห่วงนะวัตสัน” โฮล์มยิ้มกว้างพร้อมกับขยี้ผมของวัตสันอย่างที่เขาชอบทำ ก่อนจะเดินไปนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่ห้องรับแขก
วัตสันมองดูแผ่นหลังของคู่หูที่ค่อยๆเดินหายไปในห้องรับแขก แต่แล้วจู่ๆ ความรู้สึกบางอย่างกลับสั่งให้วัตสันวิ่งตามแผ่นหลังนั้นไป...
...ความรู้สึกที่บอกว่า เขาจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นอีก ตลอดกาล...
ทั้งๆที่เดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงห้องรับแขกแล้วแท้ๆ แต่ครั้งนี้มันกลับต่างออกไป วัตสันวิ่งจนสุดแรงเพื่อที่จะไล่ตามแผ่นหลังนั้นให้ทัน แต่ทำไมกัน? ทั้งๆที่โฮล์มก็เดินอย่างช้าๆ ทำไมเขาถึงวิ่งไปไม่ถึงโฮล์มซักที...
วัตสันวิ่งสุดแรง แม้จะสะดุดล้มหลายต่อหลายครั้ง เขาก็ลุกขึ้นมาวิ่งต่อ ในตอนนี้..เขารู้สึกเหนื่อย และเจ็บปวดไปหมด ไม่ว่าจะเป็นร่างกาย ...หรือจิตใจ แต่เขาก็ฝืนตัวเองวิ่งต่อไป เพราะความรู้สึกเดียวที่เขามีในตอนนี้...
...ฉันไม่อยากเสียนายไป โฮล์ม...
เพราะขาที่อ่อนแรงของวัตสัน ส่งผลให้เขาล้มลงไปนอนกับพื้นที่เย็นเฉียบ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ความมืดได้ปกคลุมรอบตัวเขา วัตสันพยายามที่จะลุกขึ้นวิ่งต่อ แต่ในตอนนี้ แค่ลุกขึ้นนั่งเขายังทำไม่ได้เลย...
“แฮ่ก...ฮ-โฮล์ม...” วัตสันตะโกนเรียกชื่อคู่หูที่กำลังจะเดินหายไป แต่เสียงนั้นกลับแหบพร่า และเบาเสียยิ่งกว่าเสียงกระซิบ สายตาของเขาพร่าเลือน สิ่งสุดท้ายที่เขาได้ยิน คือเสียงของโฮล์ม ก่อนที่สติของวัตสันจะดับวูบลง
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง...คู่หู”
.
.
.
“โฮล์ม!!!” วัตสันลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าเขาเผลอหลับอยู่บนโต๊ะในห้องทำงาน
“ฝัน...อีกแล้ว” วัตสันกุมขมับ รู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าว ทั้งๆที่เขาพยายามที่จะลืมเรื่องในอดีตไปให้หมด แต่ความฝันเหล่านี้ก็มักจะคอยตามหลอกหลอนเพื่อบอกเขาว่า เขาจะไม่มีทางหลุดพ้นจากความทุกข์ในอดีตไปได้หรอก..